Het is de tijd van bloemlezingen: van de honderd, of vijfhonderd, of 333 of 1001, beste of mooiste of bekendste of gecanoniseerde of meest gebloemleesde gedichten, uit de Nederlandse, de Europese of de wereldliteratuur. Eigenlijk zelden zijn zulke bloemlezingen de moeite waard. De vertalingen, als het buitenlandse poëzie betreft, zijn dikwijls van sterk wisselende kwaliteit en de keuze is in veel gevallen grotendeels arbitrair. De eerdere editie van ‘De mooiste van de hele wereld’, uit 1996, bevat in de hernieuwde vorm voor meer dan de helft nieuwe ‘mooiste’ gedichten. Verdeeld over de thema’s Landschappen, Liefde, Voorbijgaan, Poëzie, Verwant, Onrecht, Mysterie, Dieren, Dood, Zin/Onzin komen hier 333 gedichten langs uit de hele wereld (de Nederlandstalige uitgezonderd), van zeer bekende tot zeer onbekende dichters, allemaal de ‘mooiste’ natuurlijk, maar niet heus. Wat te denken van de Franse dichter Edmond Haraucourt, die in vertaling zo begint: ‘Weggaan is een beetje sterven, / sterven aan wat men bemint. / Je laat iets na van wat je vindt, / altijd weer, op alle erven.” Deze bloemlezing getuigt niet van een hoge standaard, al staan er genoeg gedichten in goede vertaling in die alleszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verberg tekst