Dat gewezen hoogleraar theologie Harry Kuitert veel over binnen- en buitenlandse poëzie weet, was bekend, maar dit boek laat zien dat hij ook knap kan interpreteren. Het is duidelijk dat hij een gelovige achtergrond heeft, maar dit wordt nergens hinderlijk. Kuitert citeert en bespreekt gedichten die hem lief zijn en die handelen over de dood in al zijn facetten. Hij vertelt wat hem persoonlijk treft in de teksten en doet ontdekkingen. Zoals bij Szymborska, die de dood verwijt dat hij te laat komt, bij Shakespeare, die op de beperkte houdbaarheid van de jeugd wijst en oproept wat van je leven te maken, en bij Pessoa, die dicht over het doorgaan van de seizoenen na de dood van een mens. Kuitert ontfermt zich over het wereldberoemde gedicht 'Do not go gentle into that good night', dat Dylan Thomas schreef voor zijn stervende vader. Kuitert benadrukt dat het om een aansporing gaat om je niet neer te leggen bij de dood, om je ertegen te verzetten. "En gij, mijn vader, die daar op de droeve hoogte ligt./ Vloek, zegen, mij nu met uw heftige tranen, als het mag./ Ga niet gedwee die goede nacht in, uit het zicht./ Verzet je, ga tekeer tegen het doven van het licht." Verderop legt hij uit dat Thomas zich inhoudt, dat hij de vader vergeeft en een goede nacht wenst voordat deze de dood tegemoet treedt. Dat is geen nihilisme, maar acceptatie van de dood. Het siert Kuitert dat hij dit ingewikkelde vers in duidelijke taal verklaart.

Hoogtepunt van de bespiegelingen vormt echter de bespreking van 'In Memoriam' van de inmiddels bijna vergeten dichter Willem van Toorn. "Ik droomde dat je naast mij lag vannacht./ Je was al ziek. Je zei: tot in mijn merg/ ben ik van dood. Vind je het erg/ dat je niet in mij kunt? Hou me maar zacht tegen je aan." De hoofdpersoon droomt over een overledene en kan de stap maken in een droom door hier in slaap te vallen en opnieuw te dromen. De dode houdt hem opeens vast, want doden houden levenden vast en niet andersom. Tegelijkertijd trekt Kuitert parallellen met Philip Larkin. Wat we niet zouden verwachten van een man van in de tachtig, zijn zijn keuzes van o.a. Tom Waits en Bob Dylan.

Van Esther Jansma tot John Donne, Kuitert maakt op overtuigende wijze duidelijk dat men in de poëzie de dood misschien niet kan overwinnen, maar toch zeker kan duiden en dus zoals in de titel 'de baas kan worden'. Met zijn buitengewoon heldere analyse van dikwijls ingewikkelde poëzie kan hij bij een breed publiek respect afdwingen. [Karel Wasch] Verberg tekst

Aan de hand van ruim twintig Nederlandse en anderstalige gedichten bespiegelt Kuitert de dood. Onderweg betrekt hij er nog veel andere bij. Het zijn onderhoudende en nuchtere overwegingen met als tendens dat het leven gevierd moet worden door het te vullen met zin, dat wil zeggen met liefde en vreugde. Marsmans gedachte "dat de dood het einde niet is" krijgt van hem geen steun. De dood is een mysterie, zoals trouwens ook het leven. Door de dood positief te benaderen rekent hij af met de, vaak godsdienstig gefundeerde, angst ervoor. In Kuiterts gezelschap is gedichten lezen inspirerend en wat de dood betreft troostend. Het doordenken van dood en leven in hun betrokkenheid op elkaar blijkt zingevend en dus verrijkend. Zowel door de verscheidenheid van de geciteerde gedichten als van Kuiterts overwegingen is het een veelzijdig boek. Verzorgde uitgave; royale druk.